ABOUT ME
I was born in 1956 as the fifth child to a family of seven children in the Küçük Cafer Paşa neighborhood of the Çayeli district of the Rize province.
I attended the primary school at the school of this neighborhood consisting of three classrooms.
I attended middle and high schools at the Çayeli High School. I spent these years on the tea fields and if there was no tea, then by walking around, swimming and fishing like the other children of the region.
I believe that the painting titled “Man with Boots Walking on Snow” by my friend Celal Kalender, with whom I sat in the same desk, lit my artistic fire for the first time. I can still recall this painting clearly in my memory. Art classes were a lot of fun with our branch teacher who came to our school in our high school years. When we were underclassmen in high school, our teacher was painting a 200 cm x 300 cm portrait of Atatürk in a room. He had laid the canvas and I was watching him from a half-closed door since the door of the room could not be opened fully. This was extremely exciting for me. During my short years as an instructor, I also made a 120-meter square painting of Atatürk in celebration of the 100th year of his birth, I believe, as a reflection of those moments instilled in my subconscious.
The second and third years of high school were great for me in terms of painting. My teacher sent me to work on landscape paintings on my own. Our school was by the sea. I would go outside and paint the landscape I chose among the sounds of seagulls and waves. These years remind me of Rıfat Ilgaz’s novel Hababam Sınıfı… it was a blackboard jungle. We were all handful students except for three or four of us and I have to say that it has always made me proud to witness the successes of my handful friends in my social life.
After high school, I won the social sciences department of the Atatürk Training Institute. When I came to enroll, I learned that there was an art department and that I could enter its exams by preregistration. I gave up social sciences at once and preregistered for the art department. When the time for the exams came, I participated in the exams spread over a period of three days and was one of the twenty people to win.
My university years were times when there was an intense political turbulence and unfortunately, our education was seriously interrupted even though it continued despite all. We had unbelievably valuable instructors. We used to go out to paint landscapes from time to time in my university years. Once, we had gone to the Kurbağalıdere Stream with my classmates to set up our plane tables and paint. My plane table tripped over and fell into the dense and dirty waters of Kurbağalıdere. Later on, I cleaned my canvas and completed my painting. I remember the Istanbul landscape paintings I made in the Fethi Paşa Grove from those years.
When I was a student, the late Hikmet Onat was still alive and I had gone to an exhibition of his, which was probably the last one he held. The interesting thing is that the first thing I encountered as I walked into the hall was a painting of his, of which I had painted a replica in my high school years. I had viewed the exhibition after a brief shock. He was chatting with his guests. I still feel a sense of sorrow that I could not have a chat with him, even a short one.
Then school ended and I became an art teacher. I was assigned to Edirne and to the high school of the Meriç district. It was a small district with a population of three thousand and which was close to the border of the Evros River. I spent four of the most beautiful years of my life here. Then, I decided I had to quit teaching. Years later, when I visited the Edirne National Education Directorate for some reason, I learned I was honored three times. I knew about one beforehand.
This way, my professional artistic adventure in Istanbul began. The first few months were exceedingly difficult. I had a tough time adapting to the city. Coming to a noisy and crowded city from a town of green plains and fresh air, particularly the traffic full of cars and the dirt of the city had a significant effect on me. I started to think I was not going to make it but then I adapted, and everything returned to normal when I contacted my old friends and the art circles.
My friends at Cağaloğlu had a graphics office and I was hanging out there. I contributed to them. However, there were great economic hardships. Those were difficult days. I was painting but could not sell them and I mostly gave them to my friends as gifts. One day, I found myself in the organization committee of the Culture Festivals of the Princes’ Islands Municipality. I was organizing painting and sculpture exhibitions. I have two interesting memories from those days. A Heybeliada Island Mansion, of which I made a painting of had burned down to the ground later on. This had saddened me a lot. The second was two women past their middle-ages who wanted to buy paintings from the exhibition but later on changed their minds after learning the paintings were made by me, whom they found too young.
As I worked on these festivals, which were held every year, I found myself in the advertising and press sector. A friend of mine had managed to weaken my devotion to art for a brief period of time. I suddenly found myself as the owner of an advertising agency and monthly local news magazine. There were no computers back then. This situation ended as abruptly as it started. However, I still did not neglect painting during this period either. In those years, I had good friendships with the members of the Maltepe group, who had become quite prominent artists. These friendships continue to this day.
When my advertising and publishing period ended, I went back to where I was born. I wanted to clear my head. Then, I started to paint the local life. It was not too late before this green and magnificent richness weaved in the visual memory of my subconscious lent a great support to me. I opened my first solo exhibition in Kadıköy with the paintings I created in a period of time which could easily be created short. One of my instructors stated that I made a great progress and leap in terms of my paintings. This was important for me. I had sold an unexpected number of paintings in the exhibition. I had not sold them for considerable sums, but I had already stored a renewed energy for my new artworks. This led the way to Istanbul landscapes. The interest in my exhibitions increasingly continued. The process which continued with Nevzat Metin and the “Bilimsanat” gallery following our exhibitions at late Turgay Sönmez’s “Dadya” gallery fully and irreversibly put me in the art scene. Meanwhile, I had certain happening and art show attempts.
I was a die-hard impressionist. The games of light I watched on the trunks of trees as I worked at teahouses in my high school years had woken from their dreams and found their ways onto my canvasses. The snowy nature, which I remembered from my childhood and could never forget, and the magical, enchanting, and dazzling atmosphere of snowfall became dominant in my paintings. For a long time, I painted winter landscapes from different points in Istanbul. I opened exhibitions and attended fairs. We held some extraordinarily successful exhibitions at fairs. We started with the “Bilimsanat” gallery. Then, there were the “Asmalımescit” art gallery and others. All this time, I was working at the studio I moved to towards the end of the 1980’s. I created paintings for a period of 22 years in this studio. This is why Ortaköy, one of the most magnificent districts of Istanbul, is among the subject matters I painted the most.
The impressionist style which emerged in France after 1850 is the painting technique that overlaps perfectly with my character. Painting the movements of the light on objects using free brush strokes and without rules... This was a painting technique that chilled me to my marrow as I used it more and more. Impressionism, situated between classical painting and abstract painting gave me the opportunity to work freely and with ease.
It was as if this technique and Istanbul existed for one another. As the number of artworks increased, the technique grew stronger, and the landscapes became more fluid and characteristic. The unceasing beauties, work life, streets, historical monuments, mansions, harbors, tradesmen, and fishers of Istanbul as well as numerous other things are right in front of us, asking us to paint pictures of them and I am painting as many of them as possible. In recent years, the dimensions of my paintings got larger and as the number of figures in the paintings grew, the paintings began to tell the story of Istanbul’s day to day life.
Up to this day, I opened nearly fifty solo exhibitions and participated in approximately two hundred group exhibitions. What I can summarize concerning my art life is that it is my belief that I gave a unique characteristic to the impressionist painting as someone who was articulated to the end of the impressionist movement. However, my efforts will continue, and time will witness to what more we will be accomplishing.
TECHNICAL ANALYSIS
I paint my paintings mostly on my palettes. In other words, firstly, I use the canvasses on which I will paint as palettes. I choose the subjects I will paint on them according to the saturation of my palettes. My works usually consist of more than one session. The colors I layer on top of each other enrich the whole of the plastic values. Contrasting colors coming from the background are characteristics of my paintings. They contribute their own dynamics and energies to paintings. They elevate the painting to an expression that resembles movement. That is why there is a state of rustle in my paintings. Raw paints smothered over the brush create their unique vibrations, mix with each other, and are transferred onto the canvas with powerful strokes. Fluid and powerful brush strokes and the composition design are elements that support this briskness. Abstract elements combining and increasing in number constitute the whole of the painting. The process of the creation of the painting reaches its conclusion by flowing under the direction of a hidden orchestral conductor without any intervention to the enthusiastic movement and sincerity of the pure energy.
HAKKIMDA
1956 yılında Rize’nin Çayeli ilçesi Küçük Cafer Paşa mahallesinde yedi çocuklu ailenin beşinci çocuğu olarak doğdum.
İlk okulu bu mahalledeki üç derslikli okulda tamamladım. Ortaokul ve liseyi Çayeli lisesinde bitirdim. Bu yıllar bölgenin diğer çocukları gibi yazları çay tarlasında, çay yoksa dere tepe dolaşmak, yüzmek, balık tutmak ve benzeri şeylerle geçmiştir.
Orta okul birinci sınıfta beraber oturduğum Celal Kalender isimli arkadaşımın resim dersinde yaptığı karda yürüyen çizmeli adam resminin benim fitilimi ateşlediğine inanmaktayım.Bu resim halen net bir şekilde göz hafızamda durmaktadır. Lise yıllarında okulumuza gelen branş öğretmenimizle birlikte resim dersleri çok keyifli geçmekteydi. Lise 1 sınıfta öğretmenimiz bir odada 200cm x 300cm (iki metreye üç metre) yaklaşık ölçülerinde bir Atatürk portresi yapıyordu.
Bezi sermişti, odanın kapısı tamamen açılamadığı için yarı aralık kapıdan onu seyrediyordum. Benim için çok heyecan vericiydi. Ben de kısa öğretmenliğim sırasında bilinç altına yerleşen bu anların tezahürü olarak sanırım, 120 metre karelik bir Atatürk resmini doğumunun 100. yılı münasebeti ile yapmıştım.
Lise ikinci ve üçüncü yıllar resim açısından benim için harika geçiyordu. Hocam beni yalnız başıma peyzaj çalışmaya gönderiyordu. Deniz kenarındaydı okulumuz. Ben dışarı çıkardım, deniz kenarında martı ve dalga sesleri ile seçtiğim peyzajı resmederdim. Bu yıllar biraz hababam sınıfı gibiydi. Üç beş kişi hariç çoğumuz haylaz öğrencilerdik ancak sosyal hayatta bu haylaz arkadaşlarımı başarılarını izlemek benim için gurur verici olmuştur.
Liseden sonra Atatürk eğitim enstitüsünün sosyal bilgiler bölümünü kazandım. Kayıt yaptırmak için okula geldiğimde resim bölümünün olduğunu ve ön kayıt yaptırarak sınavlara girebileceğimi öğrendim. Sosyal bilgilerden hemen vazgeçip resim bölümüne ön kayıt yaptırdım. Sınav günleri geldiğinde üç gün ayrı sınavlara girerek kazanan yirmi kişiden birisi oldum.
Okul yılları politik olayların yoğun yaşandığı dönemdi ve maalesef eğitim öğretim ciddi şekilde aksamaktaydı. Her şeye rağmen eğitim öğretim devam ediyordu. Çok değerli öğretmenlerimiz vardı. Öğrencilik yıllarımda zaman zaman peyzaj yapmaya çıkardık. Bir keresinde kurbağalı derede sınıf arkadaşlarımla beraber sehpa kurup resim yapmaya gitmiştik. Benim sehpam devrilip kurbağalı derenin yoğunlaşmış pis suyuna dalmıştı. Sonra temizleyip resmimi tamamlamıştım. O yıllarda Fethi Paşa korusundan İstanbul peyzajları çalışmalarımı hatırlıyorum.
Öğrenciyken rahmetli Hikmet Onat yaşıyordu ve belkide yaşarken yapmış olduğu son sergisine gitmiştim. İlginç olan şey, lisedeyken kopyasını yaptığım bir tablosu, salona girer girmez tam karşıma çıkmış olmasıdır. Kısa bir şoktan sonra sergiyi izlemiştim. Kendisi misafirleriyle sohbet ediyordu. Onunla kısa da olsa bir sohbet edememenin üzüntüsünü yaşarım halen.
Sonra okul bitti ve ben resim öğretmeni olmuştum. Edirne’ye tayin olmuştum oradan de Meriç ilçesi lisesine. Meriç nehri sınırına yakın üç bin nüfuslu küçücük bir ilçe. Hayatımın en güzel yıllarından dördü burada geçti. Sonra öğretmenlikten ayrılmam gerektiğine karar verdim. Yıllar sonra bir nedenden dolayı Edirne milli eğitim müdürlüğünü ziyaret ettiğimde üç kez taltif edildiğimi öğrendim. Bir tanesini biliyordum.
Böylece İstanbul ve bir biçimde profesyonel sanat maceram başlamış oldu. İlk bir kaç ay çok zor oldu. Şehre uyumlanma problemi yaşadım. Yemyeşil ovalar çayırlar tertemiz havası gürültüsüz sakin bir kasabadan gürültülü patırtılı kalabalık bir şehire gelmek, hele trafik yoğun araba akışı toz kir çok fazla etkilemişti beni, herhalde yapamayacağım diye düşünmeye başlamıştım,
ancak zamanla uyumlandım, eski arkadaşlarımla ve sanat ortamıyla irtibatlanınca da durum normale döndü.
Cağaloğlu’nda arkadaşlarımın grafik ofisi vardı ben orada takılıyordum. Onlara katkılarım oluyordu. Ancak ekonomik sıkıntılar yüksekti. O günler biraz zordu. Resim yapıyordum ama satamıyordum, arkadaşlara dağıtıyordum çoğunlukla. Birden kendimi Adalar Belediyesi Kültür Festivallerinin düzenleme komitesinde buldum. Resim heykel sergilerini organize
ediyordum. Oradan iki ilginç hatıram; resmini yaptığım güzel bir heybeli ada yalısının sonradan yanması buna çok üzülmüştüm, bir de sergiden resim almak isteyen iki tane orta yaş üstü hanımın resimlerin bana ait olduğunu öğrenince, bu çocuk da çok genç diye resimleri satın almaktan vaz geçmeleri oldu.
Her yıl yapılan bu festivallerle ilgilenirken kendimi reklam ve basın sektöründe buldum. Bir arkadaşım kısa süreliğine sanatla ilişkimi zayıflatmayı becermişti. Kısa sürede reklam ajansı ve aylık yerel haber dergisi sahibi olmuştum. Henüz bilgisayarlar yoktu. Hızla gelişen bu durum aynı hızla hayatımdan uzaklaştı. Ancak bu sürede de resim yapmayı ihmal etmiyordum. O yıllarda çok öne çıkan Maltepe gurubu ressamları ile iyi arkadaşlığım vardı. Bu gün de durum aynıdır.
Reklamcılık ve gazetecilik bitince memleketime gittim biraz da kafamı dağıtmak istiyordum. Derken yöre yaşamını resmetmeye başladım. Bilinç altıma yerleşmiş görsel hafızama örgülenmiş bu yemyeşil eşi görülmez zenginlik bana desteğini vermekte gecikmedi. Kısa bir süre sayılacak zamanda yaptığım resimlerle ilk kişisel sergimi Kadıköy’de açtım. Bir hocam bana resimlerle ilgili olarak çok uzun atlama yapmışsın demişti. Benim için önemliydi. Sergide ummadığım sayıda resim satmıştım. Ciddi paralar değildi ama yeni çalışmaların enerjisi çoktan depolanmıştı. İstanbul peyzajları devreye girmişti. Sergilere ilgi artarak devam ediyordu. Rahmetli Turgay Sönmez’in “Dadya” galerisinde sergilerimiz arkasından Nevzat Metin ile “Bilimsanat” galerisi ile devam eden süreç beni tam anlamıyla ve dönülemeyecek şekilde resimin içine yerleştirdi. Bu arada happeningler, şovlar yapma denemelerim oldu.
İzlenimci resim vazgeçilmezimdi artık. Lise yıllarında çay bahçelerinde çalışırken ağaçların gövdelerinde izlediğim ışık oyunları uykularından uyanmış tuvallerime geçmeye başlamışlardı. Çocukluğumdan unutmadığım hafızama nakşedilmiş karlı doğa, kar yağışının sihirli büyüleyici, benim başımı döndüren atmosferi resimlerime egemen olmuştu. İstanbul’un her yerinden kış peyzajlarını uzun süreli olarak yaptım, sergiler açtım, fuarlara katıldım. Çok başarılı fuar sergileri yaptık. ”Bilimsanat” galerisi ile başladık, ‘’Asmalımescit’’ sanat galerisi ve diğerleri. Bütün bu sürelerde 1980 lerin sonunda yerleştiğim Ortaköy’deki atölyede çalışmaktaydım. Buradaki atölyede 22 sene süreyle resim yaptım. Bu nedenledir ki İstanbul’un harika semti Ortaköy resimlerimde fazlaca çalıştığım konulardandır.
1850 den sonra Fransa’da ortaya çıkan izlenimci resim tamda karakterimle örtüşen resim tekniğidir. Işığın nesneler üzerindeki hareketlerini serbest fırça vuruşlarıyla kuralsızca resmetmek. Yaptıkça dokularıma işleyen bir resim tekniği oldu. Klasik resimle soyut resim arasında konumlanan empresyonizm bana özgürce ve büyük bir rahatlıkla çalışma olanağı veriyordu. Bu teknikle İstanbul tamda birbirleri için vardı sanki. Eserler çoğaldıkça teknik güçleniyor ve peyzajlar daha akışkan daha karakteristik oluyordu. İstanbul’un bitmez tükenmez güzellikleri çalışma hayatı sokakları, tarihi eserleri, yalılar, iskeleler, satıcılar, balıkçılar, daha sayamadığım onca şey, sanki bizim de resmimizi yap der gibi oradalar. Ben de yapabildiğim kadarı ile yapıyorum işte.
Son yıllarda resimlerin ölçüleri daha büyüdü ve figürün tablolardaki artışıyla beraber resimler İstanbul’un günlük hayatını anlatmaya dönük olmaya başladılar. Bu güne kadar elli civarında kişisel sergi açtım ikiyüz civarında karma sergiye katıldım. Sanat hayatımdan özetleyeceğim şey
izlenimci resmin sonuna eklenmiş bir kişi olarak izlenimci resime kendine özgü bir karakter resim kazandırdığımı düşünüyorum. Ancak çalışmalar devam edecek, zaman daha neler yapacağımıza tanıklık edecektir.
TEKNİK ANALİZ
Resimlerimi büyük çoğunlukla paletlerimin üstüne yaparım. Yani öncelikle resim yapacağım tuvallerimi palet olarak kullanırım. Paletlerimin doygunluğuna göre üzerinde yapacağım konuları seçerim. Genellikle birden fazla seanslıdır çalışmalarım. Üst üste katmanladığım renkler plastik değerler bütününü zenginleştirir. Fondan gelen kontrast renkler resmimin karakteristik
özelliğidir. Resme kendi dinamiklerini enerjilerini katarlar. Tabloyu hareket halindeymiş gibi bir ifadeye taşırlar. Onun içindirki benim resmimde bir hışırtı hali vardır. Fırçaya alınan ham boyalar güçlü sürüş esnasında kendine has titreşimini oluşturarak ve karışarak tuval yüzeyine geçer. Akışkan güçlü fırça tuşları ve kompozisyon kurgusu bu hareketliliği destekleyen unsurlardır. Soyut elemanların birleşerek çoğalması, resmin bütününü meydana getirir. Tabloyu oluşturma süreci saf enerjinin heyecanlı hareketine ve samimiyetine müdahale edilmeden gizli bir orkestra şefinin yönetiminde akarak sonuçlanır.
